Wpatrywała się przez chwilę w jego twarz, po czym zadarła brodę.

- Santos... - Jackson próbował pohamować przyjaciela, ale ten tylko podniósł rękę na znak, żeby milczał.
- Przykro mi - oznajmił głosem wykluczającym wszelką dyskusję. - Detektyw Santos jest w tej chwili zajęty. Musi pani zaczekać w hotelu.
— No cóż, panno Hunter, o ile pani się już zdecydowała, kwestia jest rozstrzygnięta — rzekł Holmes z uśmiechem.
Wspiął się po schodach, zaryglował również kuchenne drzwi i przykazał
razem, kiedy na nią spoglądał, nie dręczyły go wątpliwości. Gloria była taka młodziutka. Taka bogata. Za bardzo się od siebie różnili, żeby móc być razem.
Jeden głupi krok... Matka mówiła o Willym Smisie i nieplanowanej ciąży. Rodzina ją wydziedziczyła, Willy traktował jak worek treningowy. Rzeczywiście, gorzej nie mogła wybrać. Tyle że w efekcie tego głupiego kroku urodził się on.
- Jest bardzo miła. Inteligentna. Ma małą restauracyjkę w Dzielnicy Francuskiej.
Spodziewała się, że zaproponuje jej odwiezienie do Balfour House, tymczasem minął
— Niedługo wrócę. Nie musicie się o nic martwić. Zo-
Gdy Fiona wstała, by wraz z innymi damami udać się do salonu, zerwał się
Zerknął łakomie na plastry bekonu i poczuł rozpaczliwe burczenie w żołądku.
Zrezygnowana, opuściła rękę. Nie potrafiła poradzić sobie ze stratą i dręczącymi wspomnieniami. Przypominała sobie pogrzeb ojca, to, co czuła, stojąc u boku matki nad jego grobem. Słyszała echo słów księdza i swój szloch nad ojcowską trumną. Teraz czuła się podobnie - osierocona, opuszczona, samotna.
- Jasne. - Otworzył drzwiczki od strony pasażera, wpuścił dziewczynę, a sam usadowił się za kierownicą. Zerknął na swoją towarzyszkę. - Do hotelu?
uległa.

Korciło go, by sprawdzić, czy Alexandra nie spakowała rzeczy i nie wyjechała. Gdyby
5
- Niby dlaczego, Glorio? Dlaczego chcesz mi pomóc?
- Nie tak szybko, Alexandro. Proszę dotrzymać umowy. I nie udawać, że jest pani
- Nonsens - powiedziała guwernantka wesołym tonem, choć ją też powoli zaczynało
Wyszła na zewnątrz, matka szła obok. Znad rzeki czuć było ciepły, leniwy powiew wiatru. Owiewał Hope, otulał, a odpływając, zabierał ze sobą odór domu, odór przeszłości. Jej przeszłości.
Lucien zaczekał, aż Robert weźmie swoje rzeczy, i podążył za nim ku schodom.
Dzisiaj było inaczej. Gdyby miała skłonność do omdleń, na widok księcia Wellingtona
Bez wzajemności.
uroczą wicehrabiną. Jestem szczęśliwy, że ją znalazłem.
nia. Zatrzymała się i uważnie sprawdziła deski. Były cien-
- Nie pasuje mi, prawda? - Zachichotała nerwowo i zdjęła go pospiesznie. - Chodźmy
Przez całe popołudnie nie umiała znaleźć sobie miejsca. Zwykle lubiła cotygodniowe
Rodzeństwo bardzo kochało swoją opiekunkę. Które-
nic więcej dla niej nie zrobię.